İnsan taşra ile merkezin farkını gençlik yıllarında pek bilemiyor. Daha doğrusu ‘fakirliğin sebebi fakirliktir’ sırrınca aile büyüklerinin de etkisiyle kısa yoldan memur olması -çevresinde rehber yoksa- yetiyor. Hele birde kendi ilçesinde, ilinde ise şikâyete hiç hakkı olmuyor. Hatta şükür bir kat daha artıyor. Çünkü anne baba evladını sabah akşam evladını yanında hissediyor. İşine gücüne yardım ettiriyor. Ta yaşlılığını düşünüyor. Kendini daha güvende hissediyor. Buna mukabil büyük şehirlere gitse ve hatta lafını etse hemen ‘’bizden kaçıyorsun, (hanımın kuruyor) hakkımı helal etmem’’ gibi ağır ithamlara maruz kalıveriyor. Diğer taraftan tek maaşsa, büyükşehirlerin ev kirası ve diğer giderler birer birer gözünün önüne gelince azıcık niyetlense bile hemen geri adım atmasına yetiyor. Dolayısıyla bizim gibi memuriyette kırk yılı taşrada geçirmek zorunda kalıyor. Bir arpa boyu yol ha alıyor ha almıyor. Bu makalemin asıl mevzusu benim gibi -bazen mütevazı olmamak lazım- taşrada görev yapıp da kendi çapında ilkleri (kitap, makale, yüzlerce konferans) başarmaya samimi olarak emek verenler. En basiti toplum lehine bir eser ortaya çıkarmak emek ister, bilgi ister, tecrübe ister, engebeli yollardan geçmeyi başarmak ister. Vesselam ister de ister. Bu bağlamda rabbime hamdolsun 7. Kitabımı okuyuculara ulaştırmanın heyecanı içindeyim. Bir yazar için -ilk eserinin- kitabının kargoya verildiğini öğrenmek en büyük mutluluktur. O gece sabah olmaz. Heyecanla kimlere takdim edeceğinin ve nasıl bir tepki geleceğinin hayalini kurar. Bende ilk kitabımda aynı şeyleri yaşadım. 2022 yılında bakanlığımıza ve AFAD Başkanlığına mini mektupla gönderdim. Bekledim ki üst yetkili olmasa da onun adına hiç olmazsa bir şube müdürü, şef ‘alo’ desin veya bir satır yazı ile ‘emeğinize sağlık, teşekkür ederiz’ desin. Veya kitapta eksiklik varsa ‘tekit yazısı’ gelsin. 2023 yılında, mesleğimin zekâtı olan ‘’Depremle Yaşamak ve Kaza Geliyorum Demez’’ kitaplarımı tekrar ilgili yerlere gönderdim. (İmkânlar dâhilinde de epey hediye etmeye çalıştım) Ve içine biraz sitemkârca not düştüm. (…inşallah buna bir cevap gelir diye) Yine artı eksi hiçbir şey gelmedi. Giden kitaplara, verdiğim kargo ücretine üzüldüm. Sitemimi aşağıdaki şiir dizelerine döktüm. Affola… Özeti: ‘’En ucuz hediye aferindir, marifet iltifata tabidir’’ gibi güzel sözlerimiz var. İki satır yazı veya bir cümle ile -içeriğini bilmiyoruz ama (yazan zaten memur) emeğinize sağlık- dönüş olsa taşrada ki personel farklı olur. Kendini değerli hisseder. Yeni yeni eserler üretmenin gayreti içine girer. Herkesin, kitap okuma sayısının azlığından şikâyet ettiği günümüzde, inanın yeni yeni şairler, yazarlar çıkar. (Sayın Valimizin bir güzel cümlesi bana bir kitap daha yazdırdı) Ben kendi adıma köylerde, ilçelerde veya okullarda gördüğüm bir farklılığı, (yapanı tanımasam da) güzelliği mutlaka takdir ediyor, makalelerimde yer veriyor veya imkân dâhilinde yetkililere ulaştırmaya çalışıyorum. Bundan da hem ilgili arkadaşlar hem de ben büyük mutluluk duyuyorum. TAŞRADAN ARZ Taşradan bağırdım Ankara’ya duyulmadı sesim Kargo parasına yazık oldu, boşa gitti eserlerim Bir daha göndermek mi, tövbeler olsun, derim Merkezden, taşranın görünmediğini ne bileyim Görünseydi şayet, çıkardı nice şairler, yazarlar Hangi Yazar’a sorsam, vefa adına sitemkârlar Aha geldik aha gidiyoruz biz ama sahip çıkın siz Okusun, araştırsın, yazsın, geçsin bizi neslimiz Şurada burada heba olmasın o güzelim yıllar Bu millete samimi hizmet için aşınsın yollar Bitsin şikâyetler, baki kalsın kutsal değerler Onun da bir yolu var, kütüphanelerden geçer Güzel kardeşim, hangi makamda olursan ol Zeminde bir çırpınan mı gördün, koş el kol ol Biz yazarların yoktur fazla şahsi arzusu, isteği Sadece bekler, okunsun diye eserlerine desteği Kolay değildir eser yazmak, bilgi ister, emek ister Heyecanla arz eder de büyüklerine, bir kelam ister Ömründe CV’sinden başka yazmamışsa bir eser Yorulmaya gerek yok, zemindeki bundan ne bekler Neyse fazla uzatmayalım sözü, üzmeyelim sizi Umarım meramımı anlattım, sizde anladınız bizi Ufkun açık, hayalin yüksek ise sakın kalma taşrada Üzülüyor insan, merkeze bağırıp da duyuramayınca Taşrada uzman olmak yerine merkezde memur olurdum Allah bilir amma, kim bilir kendimi nerelerde bulurdum Mahir Odabaşı, Çorum, Osmancık Seki köyünden Yazdıkları bireysel değil, toplumsal istek sizden… İşiniz gücünüz rast gelsin, memleket feraha ersin Kanamasın kimsenin burnu, herkesin yüzü gülsün Çünkü sen ben yok hepimiz aynı geminin yolcularıyız Bir tek amacımız var, o da güvenli limanda kalmalıyız Sakın ha, darılmayın sözüme, içimden ne geldiyse Onları arz etmeye çalıştım gelecek kuşaklar adına size.